Miesiąc: styczeń 2019

Muzyka na wynos

Posted on by justyna

Ludzie zawsze pragnęli słuchać muzyki, gdziekolwiek by nie byli. Nie ma nic lepszego, niż muzyka grająca w uszach podczas joggingu w parku. Przez ostatnie 40 lat nośniki i odtwarzacze muzyki regularnie się zmieniały. Dzisiaj bez żadnych ograniczeń można nosić ze sobą dowolną liczbę piosenek bez wcześniejszego przygotowywania swojej ulubionej listy. Po prostu tworzymy playlistę na bieżąco przez Internet dzięki specjalnym serwisom.

Nośniki dźwięku

• Kaseta magnetofonowa. Opracowana przez firmę Phillips w 1963 roku. Do jej odtwarzania służyły specjalne magnetofony. Najczęściej spotykane były kasety o pojemności 2 razy (nagranie z jednej i drugiej strony kaset) 30 min i 2 razy 45 minut, co pozwalało na zamieszczenie kilkunastu piosenek, czyli około 200 Mb dźwięku w postaci dzisiejszego mp3. Przez nieuwagę łatwo można było uszkodzić dane na taśmie lub samą kasetę, co uniemożliwiało dalszy odsłuch dźwięku. Co ciekawe, kasetę można było wyczyścić i jeśli ktoś posiadał odpowiedni sprzęt, mógł nagrać na nią własne utwory.

• Płyta CD. Wprowadzona na rynek w 1982 roku, stworzona dla użytku przemysłu fonograficznego. W porównaniu do kasety magnetofonowej płyty CD okazały się rewolucją. Pozwalały na nagrywanie dźwięków w niemal idealnej formie i były wiele wytrzymalsze od taśm. Są używane do dzisiaj. Jedynym sposobem na utratę danych znajdujących się na płycie jest mocne zarysowanie strony przeznaczonej do odczytu. Na jednej płycie można zamieścić do 99 minut plików audio, co jest przybliżoną wartością względem kaset magnetofonowych. Jednak jeśli weźmiemy pod uwagę muzykę w formacie mp3, to okazuje się, że na jednym nośniku umieścimy ponad 100 utworów. Minusem płyt jest fakt, że raz nagranych danych nie można wymazać,o ile nie posiadamy płyty specjalnego typu – RW.

• Pamięć flash. Prawdziwą rewolucją, jeśli chodzi o wygodę i możliwości przenoszenia danych okazała się pamięć flash. Bardzo trwała i pojemna szybko znalazła zastosowanie w praktycznie każdym urządzeniu multimedialnym. Nieustannie usprawniana, początkowo mieściła kilkaset Mb danych, dzisiaj może mieć setki Gb pojemności, co daje niemal nieograniczone możliwości.

• Internet. Serwisy udostępnione w Internecie nie mają limitów, w niektórych możemy słuchać muzyki za darmo, oglądając od czasu do czasu reklamy, w innych płacimy i cieszymy się nielimitowanym dostępem do praktycznie każdego utworu w sieci.

Przenośne odtwarzacze dźwięku

• Walkman. Zminiaturyzowany odtwarzacz kaset magnetofonowych. Nazwa walkman jest zastrzeżona dla firmy Sony, jednak używano jej dla wszystkich urządzeń tego typu. Przez bardzo długi czas najpopularniejszy przenośny odtwarzacz muzyki. Najczęściej w zestawie z słuchawkami, pozwalał na komfortowe słuchanie muzyki w dowolnym miejscu, lecz z jednym ograniczeniem – czas pracy baterii, który niekiedy wynosił tylko kilka godzin.

• Discman. Wraz z rozwojem popularności płyt CD, Sony wprowadziło nowe urządzenia działające na tej samej zasadzie, co walkman. Nazwa ta jest także zastrzeżona dla przenośnych odtwarzaczy płyt Sony. Discman zwiększył komfort odsłuchiwania muzyki, dzięki lepszej jakości dźwięku z płyty i dużej liczbie utworów na nośniku.

• Urządzenia oparte na pamięci flash. Wraz z rozwojem popularności tego rodzaju nośnika danych rozpoczęła się produkcja urządzeń opartych na pamięci flash. Powstały odtwarzacze mp3, iPody, telefony komórkowe (później smartfony), urządzenia takie jak ipad, tablet itd. Bardzo często posiadają łączność z Internetem, co znacznie rozszerza ich możliwości. Dzisiaj praktycznie każdy może cieszyć się z nieograniczonych możliwości słuchania muzyki na sprzęcie tego typu.

Muzyka klasycystyczna

Posted on by justyna

Muzyka epoki klasycyzmu, czyli muzyka klasycystyczna, to nie to samo co muzyka klasyczna (poważna), chociaż nazwy brzmią dosyć podobnie.

Klasyczna a klasycystyczna

Muzyką klasyczną (poważną) określa się ogół muzyki tworzonej przez 1000 lat, od XI do XXI wieku, w kręgu krajów kultury europejskiej. Tymczasem muzyka klasycystyczna to tylko krótki okres w dziejach muzyki, trwający „zaledwie” 100 lat.

Klasycyzm

Okres trwający od 1720 do 1820 roku. Podczas tego okresu ludzie zainteresowali się muzyką i zaczęli uczęszczać na publiczne koncerty i różnego rodzaju występy. Kompozytorzy mogli się odważyć i pisać swobodniej, co pozwoliło im rozwijać ich muzykę. Nie byli dłużej zdani na łaskę i niełaskę wyższych sfer, chociaż w tym czasie kwitły również koncerty domowe dla szlachetnie urodzonych.

Klasycystyczne nowinki

Po bogactwie muzyki barokowej przyszedł czas na uspokojenie, wyciszenie, równowagę i harmonię. Ta zmiana jest także widoczna w tytułach, które przestały być wyszukane i poetyckie i stały się bardziej zwyczajne, jak np. „IX koncert fortepianowy” Wolfganga Amadeusza Mozarta.

Powoli wychodzi z użycia polifonia. Utwory są homofoniczne, zbudowane regularnie i symetrycznie.

Stworzono nową formę muzyczną – formę sonatową, występującą w koncertach, symfoniach i sonatach. Udoskonalono również znane wcześniej formy muzyczne, takie jak koncert instrumentalny, symfonię, wariację, rondo. Kompozytorzy zaczęli pisać utwory na kilka instrumentów: duety, tria, kwartety.

W okresie klasycyzmu utrwalono zapis notacji nutowej. Kompozycje były zapisywane jako partytury – głosy poszczególnych instrumentów były umieszczane jeden pod drugim. Żeby nie mnożyć kosztów sporządzano także transkrypcje muzyczne, które mogły być grane na fortepianie.

Orkiestra symfoniczna

Muzyka klasycystyczna dała światu orkiestrę symfoniczną. Pisano więcej symfonii i dla coraz to większych orkiestr, składających się nawet z 30 osób, w skład których wchodziły:

– instrumenty smyczkowe – skrzypce, altówki, kontrabasy i wiolonczele;

– instrumenty dęte drewniane – flety, fagoty, oboje, klarnety;

– instrumenty blaszane – rogi, puzony i trąbki.

– w roli perkusji – kotły.

W tym czasie rozpowszechnił się również fortepian a w niepamięć odeszły klawikord i klawesyn.

Kompozytorzy epoki klasycystycznej

Fakt, że zainteresowanie muzyką wzrosło wśród ludzi niższego stanu spowodował, że zaczęto organizować publiczne koncerty. Nie znaczy to jednak, iż kompozytorzy mogli zrezygnować z bycia utrzymanymi przez wysoko urodzonych, chociaż teraz mogli sobie pozwolić na nieco więcej swobody przy komponowaniu utworów.

W tym czasie, około 1740 roku, powstała Szkoła mannheimska, czyli grupa kompozytorów, która tworzyła na potrzeby dworu. Styl mannheimski zainspirował Wolfganga Amadeusza Mozarta do jego wczesnych symfonii. Mozart musiał zatrudniać wykonawców, którzy zagraliby jego utwory. Koszty się mnożyły, więc żeby je zminimalizować przeprowadzano tylko jedną próbę symfoniczną. Orkiestra z Mannheim miała także wpływ na Austriaka Josepha Haydna, nazywanego często ojcem symfonii i kwartetu smyczkowego. Haydn otrzymał wykształcenie muzyczne jako chłopiec – był chórzystą – jednak brak właściwej edukacji muzycznej w zakresie teorii i kompozycji bardzo mu ciążyły. Podjął się samodzielnego studiowania dzieł wielkich twórców poprzednich epok, co ostatecznie doprowadziło do jego ogromnego sukcesu.

Haydn napisał ponad 100 symfonii a Mozart 41 podobnych kompozycji.