Określenie muzyka renesansowa nawiązuje do muzyki europejskiej z XV i XVI wieku. Początkowym założeniem tego gatunku była myśl, że należy sprawić, iż melodie będą brzmiały delikatniej i płynniej niż w średniowieczu. Jednocześnie muzyka stawała się coraz bardziej skompilowana.
Muzyka renesansowa
Dzięki wynalezieniu prasy drukarskiej pojawiła się możliwość łatwiejszego i szybszego drukowania zapisanej muzyki, a to z kolei przyczyniło się do tego, że można było wierniej odtwarzać melodie. Epoka renesansu to obsesyjny wręcz powrót do antyku, w szczególności do starożytnej Grecji. Eksperymentowano z muzycznymi formami teatralnymi, gdzie opowiada się historie głosem, a instrumenty tworzą tylko znakomite tło pod snucie tejże opowieści. Starano się odtworzyć dramat grecki.
Muzyka renesansowa to przede wszystkim wprowadzeniem wyraźnej melodii, bardziej skupionej na wokalu. Piosenki stały się polifonicze (dwa lub więcej głosów prowadzonych równocześnie i
niezależnie od siebie). Ludzie mogli je śpiewać z łatwością. Akordy stały się bardziej swobodne, co sprawiło, że kompozycje były łatwe do adaptacji zgodnie ze stylem artysty, który wykonywał utwór. Kompozytorzy byli prawie całkiem oddani chórowi i pisaniu kompozycji właśnie dla chóru. Ten moment w historii nazywa się „złotym wiekiem muzyki chóralnej”. Kwitnie muzyka sakralna – msze, psalmy, hymny, motety i madrygały.
Kompozytorzy
Renesansowi kompozytorzy przygotowali urodzajny grunt pod wszelkie innowacje muzyczne i wzbudzili ciekawość następnych pokoleń artystów na różne aspekty muzyki. Być może, gdyby nie oni, muzyka poważna, którą znamy dzisiaj, nie byłaby taka sama. Do najwybitniejszych kompozytorów tego okresu należą: William Byrd, Josquin Des Prez, Thomas Tallis, Pierre de La Rue, Claudio Monteverdi, Giovanni Pierluigi da Palestrina, Orlando de Lassus i Giovanni Gabrieli.